Joseph Karl Benedikt Freiherr von Eichendorff jest wybitnym, niemieckim poetą okresu romantyzmu.
Urodził się 10 marca 1788 r. w Łubowicach koło Raciborza (Królestwo Prus), jako drugi syn barona Adolfa Teodora Rudolfa von Eichendorffa i jego żony Karoliny von Kloch. Jako dziecko uczył się w domu, a od roku 1801 uczęszczał razem z bratem Wilhelmem do katolickiego gimnazjum św. Macieja we Wrocławiu, które po trzech latach ukończył egzaminem maturalnym. Studiował prawo w Halle, Heidelbergu i Wiedniu. Brał udział w wojnach napoleońskich. 7 kwietnia 1815 ożenił się we Wrocławiu z Luise von Larisch. Małżeństwo to, choć zawarte wbrew woli rodziców, okazało się bardzo zgodne i szczęśliwe.
W 1817 r. Joseph von Eichendorff został referendarzem we Wrocławiu, w 1819 po zdaniu egzaminu państwowego pracował jako pracownik pomocniczy w Kultusministerium w Berlinie, w 1821 został katolickim radcą kościelnym i szkolnym w Gdańsku, a od 1824 do 1831 r. był radcą rządu w Królewcu, gdzie po początkowym wyobcowaniu zaprzyjaźnił się z prezydentem rządu Heinrichem Theodorem von Schönem . W 1831 r. przeszedł do oddziału do spraw katolickiego Kościoła i szkolnictwa w Kultusministerium w Berlinie, w 1844 r. zrezygnował z zajmowanego stanowiska i przeszedł na emeryturę. W międzyczasie opracował na polecenie króla Fryderyka Wilhelma IV (1795-1861) historię Malborka (Die Wiederherstellung des Schlosses der deutschen Ordensritter zu Marienburg).
Nudna kariera urzędnicza przeplatana była licznymi spotkaniami towarzyskimi oraz twórczością literacką.
W 1855 r. zamieszkał razem z żoną u córki Teresy w Nysie, gdzie wkrótce zmarła jego żona. Joseph von Eichendorff zmarł 26 listopada 1857 r. i został pochowany w grobie obok żony na tamtejszym cmentarzu.
Linia Eichendorffów zakończyłaby się wraz ze śmiercią prawnuka Rudolfa Hartwiga von Eichendorff. Aby nazwisko przetrwało, adoptował on syna swojej siostry Elżbiety. Hrabia Jerzy Michał Paweł Hubertus Maria Strachwitz (ur. Psary 20 czerwca 1940), przyjął nazwisko Freiherr von Eichendorf Graf Strachwitz von Gross-Zauche und Camminetz. Obecnie mieszka w Iserlohn, w Niemczech.
Twórczość:
Powieści i opowiadania
- Przeczucie i teraźniejszość (Ahnung und Gegenwart, 1815)
- Z życia nicponia (Aus dem Leben eines Taugenichts, 1826)
- Poezje. Z życia nicponia, przeł. A. Lam (1997)
- Marmurowy posąg (Das Marmorbild, 1826, przeł. M. Korzeniewicz)
- Wiele hałasu o nic (Viel Lärmen um nichts, 1833)
- Poeci i ich towarzysze (Dichter und ihre Gesellen, 1834)
- Zamek Dürande (Schloss Dürande, 1837)
- Uprowadzenie (Die Entführung, 1839)
- Poszukiwacze szczęścia (Die Glücksritter, 1841)
- Górnośląskie baśnie i podania (Oberschlesische Maerchen und Sagen)
Sztuki teatralne
- Wojna filistrom (Krieg den Philistern, 1824)
- Ezelin von Romano (1828)
- Meierbeths Glück und Ende (1828)
- Ostatni bohater Malborka (Der letzte Held von Marienburg, 1830)
- Zalotnicy (Die Freier, 1833)
Wiersze
- Gedichte (1837)
- Wiosna i miłość. Poezje, przeł. A. Lam (2004)
- Wiersze i pieśni, przeł. A. Lam (2017)
- Julian (Epos) (Julian, 1853)
- Robert i Guiskard (Epos) (Robert und Guiskard, 1855)
- Lucjusz (Epos) (Lucius, 1857)
Eseje
- Historia nowszej poezji romantycznej w Niemczech
- Etyczne i religijne znaczenie nowszej romantycznej poezji w Niemczech (Über die ethische und religiöse Bedeutung der neueren romantischen Poesie in Deutschland, 1847)
- Niemiecka powieść XVIII wieku i jej stosunek do chrześcijaństwa (Der deutsche Roman des 18.ten Jahrhunders, 1851)
- Z historii dramatu (Zur Geschichte des Dramas, 1854)
- Historia literatury poetyckiej Niemiec (Geschichte der poetischen Literatur Deutschlands, 1857)